@hospital
เสียใจนะ เสียใจที่เกิดมาเป็นคนแบบนี้.. เรื่องของคนสองคนที่ต่างก็รักกันมาก
มากจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ แต่กลับต้องจบลงด้วยน้ำตา
เธอจะรู้มั้ยว่ามันมีคนที่เจ็บกว่าเธอ เสียใจกว่าเธอมากแค่ไหน
ฉันทำเองทุกอย่าง แล้วฉันก็เจ็บเองอยู่คนเดียว มันน่าตลกเนอะ
ทำไมนะ ความรู้สึกที่ฉันมี คนรอบข้างเค้ารู้หมด
แต่คนที่อยากให้รู้มากที่สุดกลับไม่เคยรับรู้เลย
รักมากแคร์มาก จนคิดไรบ้าๆ หวังว่าเธอจะสนใจ แต่เปล่าเลย
สิ่งที่ฉันได้กลับมา กลายเป็นฉันอยากไป ฉันไม่แคร์เธอ ฉันไม่รักเธอ
ต่างๆนานา มากมาย ที่ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยสักอย่างที่เธอพูด
" กี่ครั้ง..ที่เค้าเดินไปไหนมาไหนคนเดียว
กี่ครั้ง..เค้าต้องรอรถคนเดียว
กี่ครั้ง..ที่เทอปล่อยเค้าไว้คนเดียว "
เธอพูดอะไรก็ไม่เสียใจเท่าที่เธอพูดว่า เค้าไม่ได้รักเธอ!!
"..หากวันนั้นฉันทำอะไร ที่ไม่ดีที่ผิดไป
อยากจะขอให้ลืมมันไป ได้ไหม กลับมารักกัน..
..เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมเธอ
..เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมเธอ
ยังรอเธอเสมอ ทุกครั้งที่หายใจ.. "
ชีวิตคนเรามันไม่ใช่ในละคร ที่พระเอกนางเอกทะเลาะกัน ผิดใจกัน ไม่เข้าใจกัน
แล้วพอตอนจบก็จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง เพราะในโลกแห่งความเป็นจริง มันออกแบบไม่ได้
เรามีความฝันได้ มีความหวังได้ แต่เราออกแบบให้เป็นตามใจอยากไม่ได้
"บางที..เราอาจเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากที่สุด" เพียงแค่..
เราไม่ได้เจอกันในเวลาที่เหมาะสมที่สุด...แค่นั้นเอง..
ปล.ถ้าหมีรู้ว่ามีได แล้วมาอ่านก็คงดีเนอะ..
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ หรือไม่จบก็ไม่เป็นไร แค่คิดจะเข้ามาก็ดีใจล่ะ
ขอให้แฮปปี้มีความสุขกันทั่วหน้าเนอะ แล้วจะกลับมาอัพใหม่ ม๊วฟฟฟฟ รักคนอ่าน
SM"
131111//09.30
